ازدواج

ازدواج

نوزادی که تا دیروز با نازهای کودکانه، گریه­ ها و خنده­های خود قند را در دل والدین آب می ­کرد در گذر زمان به بزرگ­ترین مرحله­ ی زندگی خویش م ی­رسد و بالغ می­ شود. نقطه ­ی عطفی که زندگی او را از مرحله کودکی و نوجوانی جدا و قدم­هایش را رهسپار دوران دیگری می­ کند؛ رویدادی از زندگی که با تغییر نگرش فرد همراه است و حس استقلال و تبلور را در وی می­ پروراند. رفته رفته فرد بزرگتر می­ شود و شخصیت او شکل کلی­ تری به خود می­ گیرد؛ اینجاست که فرد فقدانی را در خود احساس می­ کند؛ نیازی برای کامل شدن و پروراندن احساس که تنها تشکیل خانواده بساط رسیدن به این مهم را فراهم می­آورد. جوان با ازدواج کردن به سردرگمی­ های ذهنی خویش پایان می­ بخشد و خود را از خیال پردازی­ های دوره­ ی جوانی رها می­ کند. ازدواج باعث رشد و نمو شخصیتی و شکوفایی حس­ ها و استعدادهای دو جوان می­ شود. با ازدواج حس از خود گذشتگی، حسی که فرد در آن نیازهای دیگری را بر نیازهای خود ترجیح ­دهد و ارجعیت ­بخشد، میان دو زوج جوان تقویت می­ شود و عشقی که حاصل  هم­ نشینی آن­هاست سبب ایجاد انگیزه ­ای م ی­شود که محرک زندگی آن­هاست و محبت را در رگ­ هایشان به گردش درمی­ آورد. دو جوان در کنار یکدیگر به کمال می­ رسند و در زندگی مشترک خود ایفای نقش می­کنند و آرامشی را احساس می­کنند که قبل از آن در تکاپوی جستن آن بودند؛ آرامشی که هیچ­گاه و در هیچ­جای دیگر پیدا نمی­ شود. ازدواج سنت نیکویی است که نهال رسیدن به کمال را در دل جوانان آبیاری می­ کند و زندگی آنان را بارور می­کند. زندگی مشترک سبب می­ شود زوج­ ها مانند یک روح در قالب دو بدن، غم­ خوار مشکلات یکدیگر باشند و بتوانند به هم تکیه کنند. امروزه فرهنگ ­های نا به ­جا و چشم و هم چشمی­ های گوناگون ازدواج را سخت­ تر کرده است که باید با نگرشی عمیق این ناهنجاری­ های کاذب و بی­ منطق را کنار زد و زمینه­ های شکل­ گیری این پیوند مقدس را فراهم آورد تا جوانان طعم حلاوت عشق راستین حاصل از ازدواج را بچشند و زندگی خود را بر مبنای این اصل بنیادین و اجتماعی بنا کنند.

امید شجاعیان