یازده

یازده

نخستین رقمی که می آید تا تقدیر ارقام دیگر را رقم بزند؛ رقم صفری که نقطه­ ی آغاز برای یک زندگی است. زندگی ای که

به مرور زمان دستخوش پستی و بلندی­ ها قرار می­ گیرد .مسیری که با ضربات محکم و بی رحمانه­ ی روزگار همراه است.

صفحه­ ی گوشی در حال نزول به تاریکی ست که با فشار رقم دوم از ورود به وادی خاکستری می­ گریزد. غرور و مردانگی­ ای

که حاصل عشق آتشینی است که در گوشه و کنار دلت سکنی گزیده رقم سوم را به گرمی می­ فشارد. تا به خود می­ آیی

نظاره­ گر آنی که چه بی اختیار رقم چهارم و پنجم، خود را در کنار دیگری­ ها جا داده­ اند. دلهره ­ای که ضربان قلبت را به بازی

می­ گیرد و رقم ششم را نمایان می­ کند. خاطره­ ها، یکی یکی، مرور جلوی چشمانت و زمان که با فریادی حاکی از سکوت از

جنجال ذهن مشوش تو می­ هراسد و از ترس مواجهه­ ی با تو بی­ درنگ بر سرعت گذر خود می­ افزاید و رقم هفتمی که از

این آب گل آلود ماهی می­گیرد. خیره به سقف، آن­قدر که از پوشیدن پیراهن شب بر پیکره­ ی روز بی­ خبر می­مانی. با

چشمانی باز به خوابی عمیق فرو می­روی، خوابی که تحکیم وحدت ثانیه­ ها نیز دوست ندارند تو را از خواب بیدار کنند و

چشم انتظار یک معجزه­ اند. سرت را از برف درمی­ آوری. به ارقامی که اکنون به هشت رسیده بودند زل می­زنی. حسرت،

حماقت، دوست داشتن، عشق، قاب روی میز و عکس­ های مشترک، فراموشی و بر حسب عادت متبلور شدن نهمین گل

واژه­ ی سناریوی عشق. لبخند روی لبانت، گرمی آغوش و دستانی که تو را از فرش به اوج عرش می­ رساند و ده را به تصویر

می­ کشاند. با سردی لرزش دستانت که دیگر سست شده­ اند و نای رفتن ندارند مدارا می­ کنی و آخرین حلقه­ ی این کمدی

تلخ را با شمع روشن می­ کنی و تراژدی چشمانت را با پیاله­ ی مستی در هم می­ آمیزی؛ ولی در آخر کلید خاموشی

احساس که به کلید تماس ارجعیت پیدا کرد، چون تو خیلی بیشتر از این حرف­ ها که فکرش را می­ کنی فراموش شده­ ای.

یازده، تکاملی که تا تماس لختی بیش فاصله نداشت اما هرگز به آن ختم نشد...

برخی مواقع باید گذشت، از همه­ ی آن چیزهایی که دوستش داشتی؛ باید دوباره بلند شد، مردانه تر. برخیز و مردانگیت را

پس بگیر و بی­ ارزشی­ ها را به تاریخ بسپار. دوباره متولد شو. هیچ­ وقت دیر نیست. ماهی را هر وقت از آب بگیری تازه

است...   . 

امید شجاعیان