قاب عکس

قاب عکس

دنیا اسیر آدمک­ های خود، چرخِ فلک را می­ گرداند و صدای خش ­دار من خرامان خرامان در سکوت نقش می­ بندد.

کاغذ مچاله­ های حرف­ هایم گوشه گوشه­ ی اتاق را جنگلی از واژگان گرم ساخته که دلم را در سرمای خود غرق کرده است.

کلید قاب عکس­ های خالی صفحات عمرم را ورق می زنم؛ کلیدی که شاید از قفل کلامم گره ­گشایی کند.

لبخندی که آغوش مرا به حیله­ گری چشمان دنیا فروخت و بغضی که به حرمت میزبانی در سرای خشکیده ­ی چشمان من

نمی­ شکند.حلاوت تلخ دنیایم دلم را می­زند و سکوت تو تنها جواب من است... .

امید شجاعیان