کیش و مات

کیش و مات

در صفحه­ ی شطرنج روزگار تنها من اسیر دلتنگی خاطرات تو بودم. مهره ­ای که مسیرش جز به خانه های سیاه ختم نمی­

شد. زندگی در جوار افرادی که به سمت آرمان­ های خود می­ رفتند و تویی که در میان تاریکی گذشته ­ی خود غرق بودی.

انگار فلسفه­ ی بودن من جز این هم نبود. دست و پنجه نرم کردن با چنگال خاطرات. تقدیری که برای من رقم خورده بود.

خانه­ های سیاهی که هر کدام از چهار طرف به روشنایی ختم می­ شد و درخشندگی خود را به رخ من می­ کشیدند . چهار

خانه­ ی سفیدی که همیشه محور خانه­ های سیاه مرا، احاطه می­ کردند . هر جا پا می­گ ذاشتم تاریکی مطلق، تنها نصیب

من می­ شد. روزهای تکراری و امیدی که کنارت بود اما نمی­ شد از آن دم زد. زندگی در چهارچوب قانونی که تنها انتخاب

سیاهی حق تو بود. جبری که هر روز دلم را شکننده­ تر می­ کرد. علاوه بر مفاد زندگانی همه هدف مشترکی نیز داشتند.

پاسبانی از شاهی که انگار زندگی خود را به آن باخته بودند؛ اما تنها شاه زمانه­ ی من تویی که مرا جز جدال با خاطرات سر

مشقی نبود. رفتی اما با غارت دل من. دلی که اسیر توست و من تنها و بی دل در سکوت تار ظلمانی. سربازی که در پیچ و

خم زندگی تا عرصه­ ی وزارت پیش می­رفت. اسبی که از پس مشکلات می­ گریخت. رخ­ هایی که دامنه­ ی دیدِ زیادی

داشتند. وزیری که در رکاب شاه حاکم با تسلط جولان می­داد. فیل سفید که نافش را با خوشبختی بریده بودند و اما من ...

فیل سیاه ... در بند اسارت و دلخوش به مسیری شاید طولانی. مرگ تنها راه من برای رسیدن به وادی خوشبختی است.

این چه عدالتی ست که از آن دم می­ زنند، در سرای عشقی که فقط به او داشتم؟

امید شجاعیان